De wederopstanding van JO15-3JM!

Er was eens in een klein klein blauw dorpje, niks met de smurfen te maken trouwens, ver weg in het sjoeëne Limburg een voetbalteam. Na een verpletterende nederlaag liep het team met de ziel onder de arm rond. De zware taak rustte op de schouders van de leiders en de spelers om het tij binnen een week te keren want de gemeentederby tegen de koploper stond op het programma. Illusies over een mogelijk puntje werden niet meer gemaakt. Illustratief was de uitspraak: “als het onder 10 doelpunten blijft is het best goed gegaan!” Tel daar nog bij op dat Dirk geveld was door ziekte en het team stond al onder druk voordat we goed en wel begonnen waren. Dat kon er nog wel bij….gelukkig zie je dan weleens dat juist dán mensen boven zichzelf uitstijgen en zo geschiedde! Echter niet 1, 2 of 3 voetballers maar het hele team had er “last” van. Koppel daaraan een juiste strategie en het team veranderde in no-time in een powerelftal die niet als een mak lammetje naar de slachtbank afgevoerd ging worden. Daar zullen de zwart-geel gestreepte van opgekeken hebben! Sterker nog, de eerste kans was voor ons! Lars, eindelijk weer eens te bewonderen in het blauwe-witte, had de eerste op de (grote) schoen. Maar helaas…dit bleek trouwens de hele wedstrijd zo te zijn...telkens helaas! Met name Mees was erg onfortuinlijk vandaag, als hij loon na werken had gekregen hadden er zeker 3 of 4 in gelegen. Het publiek leefde mee met telkens een oeeee en een aaaaa als de keeper de bal weer tegenhield. Compliment voor hem trouwens! En een zeker zo groot compliment voor Gino. Met de hand, voet, gevaar voor eigen leven, gevaar voor andersman leven werden de ballen gepareerd. En toch kregen we op een lullige manier een goal tegen. Verdorie! Maar kop op, doorgaan was het motto. Mika met wat steekballetjes, Kyllian met sjouwerdauw (oud-Heldens voor schouderduw..), Kyllian met de “toep”, kansje Ries, bodycheck van Melle, Wout als terugzakkende linksbuiten, Fedde op z’n Feddes en rust! Even bijkomen, taktisch wisselen, wonderranja, waarschuwen voor de zwart-gele storm die waarschijnlijk komt (maar toch niet kwam) en weer fris en fruitig uit de kleedkamer! Freek met Messibewegingen de stille kracht van het team, combie Ries en Saar, hakje Mees, Sil de razende rechtsback, Jorn de diesel op linksback. Alles was nog mogelijk.  Zelfs toen, misschien wel tegen de verhouding in wat betreft de kansen, we de 2^de en 3^de om de oren kregen, bleef het geloof dat we nog voor een stunt zouden kunnen zorgen. Nick spoesde beheerst over het veld, veel in midden en wanneer het kon naar voor. Lars zat ondertussen, geheel volgens opdracht, vastgekleefd aan hun aanvoerder. En weer kansjes voor Mees, en weer helaas! En ja hoor! De bekende afloop…de goal viel aan de verkeerde kant, 0-4! En tot overmaat van ramp viel Saar naar een dappere aanvalspoging uit met een scheenbeenblessure! Gelukkig leek het later “mee te vallen”.   

Nu lijkt dit verhaal toch nog een negatief einde te krijgen maar niets is minder waar! Met opgeheven hoofd, tevreden publiek, liepen we van het veld af. We vonden onszelf de morele winnaar 😊 ! De broodjes frikandel, beloofd bij een punt, was niet gehaald maar de lekkere verse waffel in de kantine was zeker niet verkeerd. En zoals het hoort: Iedereen leefde nog lang en gelukkig!